"Boyum Kısa Diye Fabrikaya Alınmadım, Allah Bana Fabrika Verdi"
Şerife Kızık’ın hayat hikayesi, azim ve mücadelenin sembolüydü. Gençliğinde bir fabrikaya işçi olarak girmek istemiş, ancak boyu kısa olduğu için kabul edilmemişti. O günleri şöyle anlatıyordu:"Dua ediyordum, 'Allah'ım ne olur biraz uzat da fabrikaya işçi olarak gireyim' diye. Allah da süründürecek hali yok ya, bana bisküvi fabrikası verdi."
Bileziğini Satıp Atölye Kurdu, Zorluklara Göğüs Gerdi
45 yıl önce, eşinin çalıştığı gofret fabrikasından işten çıkarılması üzerine, elindeki tek burma bileziği peşinat vererek derme çatma bir gofret atölyesi kurdu. O yıllarda kadınların iş hayatında olması alışılmış bir durum değildi. "Bırak, avrat halinle ne işin var" gibi sözlerle karşılaşsa da pes etmedi.Eski makinelerle başladığı işinde, çevresindeki herkese yardım ederek güven kazandı. Zamanla küçük atölyesi, büyük bir fabrikaya dönüştü ve yüzlerce insana ekmek kapısı oldu.
"Patron Değil, Anne Gibiydim"
Çalışanlarına her zaman şefkatle yaklaşan Kızık, "Ben onlara anne gibiydim, patron değildim ki" diyordu. Kendisi okuyamadığı için 40 öğrenciye burs veriyor, onları kendi çocukları gibi görüyordu. Gece yastığa başını koyduğunda en büyük mutluluğunun bu olduğunu söylerdi.
